یه نوع از تئاتر تو تهران روی صحنه می‌رود که به تئاتر آزاد معروف شده.
یه جور تئاتر خصوصی،‌ جداگونه و مردمی که براساس فروش بلیت و استقبال عمومی هزینه‌های عادی خود رو تأمین می‌کنه و سبکی مشابه نمایش‌های تخت حوضی داره که بخشی از دیالوگای اون بداه سه و در بسیاری جاها از خط قرمزهای عادی آثار نمایشی عبور می کنه.

نمایش کمدی موزیکال… ۴۰ درصد تخفیف…هر شب قرعه کشی و اهداء جوایز مهم…این‌ها بخشی از تبلیغات گسترده تئاترهای آزاده که بر برگه های کوچیکی چاپ شده و در دستان رهگذران جای می‌گیرد.  بازیگران با قیافه‌هایی خندان کنار نام تئاتر جای گرفتن و گاه عکسی از کارگردان هم کنار تبلیغات گذاشته شده.
سرای محله، سالن آمفی تئاتر یه فرهنگسرا، سالن یه سینمای قدیمی یا سالن تئاتر یکی از پردیسای سینمایی مکانایی واسه اجرای این تئاترها هستن.

بعضی نمایشای آزاد به بیان معضلات اجتماعی می پردازن اما دسته ای دیگه که کم هم نیستن فقط به هدف خندوندن مخاطب بوجود اومده و واسه رسیدن به این هدف بعضی وقتا از شوخیای رکیک بهره می گیرن.

نامایی فقط واسه کنجکاوی مخاطب

اسمایی که واسه این تئاترها انتخاب می شه به گفته کارگردانان این نمایشا برگرفته از موضوع اون هستش.
حال نگاهی به اسمای این نمایشا بندازیم. لات و شکلات، آقای زرنگ، اون خدا بیامرز، قلنج آبادیا، دختر گاریچی، بوی ادکلن ام نرفته؟، پدر نخونده، مرحوم دو شلواره، خواستگار سمج، مانکن، عروسی عمه خانوم، اجل آویزون، دیوونه ام کردی…، باجناقای کله پوک، جن TV بخشی ازاین اسامی نشون میده با چه جنس کاری مواجه هستین و یه سریای دیگه تنها راهیه واسه جذب مخاطب.

 

فروشی به اندازه یه کبابی معروف

 

مهم ترین نکته درباره تئاترهای آزاد اندازه فروش اون‌هاست. این نمایش‌ها فروش بالایی دارن به خاطر همین هر روز بر تعداد تئاترهای آزاد اضافه می شه.
الان از حدود هشتاد نمایشی که تو تهران روی صحنه می رن ۲۰ نمایش واسه تئاتر آزاده. نام کارگردان یکی از عوامل اصلی در فروش بالای تئاتر آزاده. فردی چون بهزاد محمدی که با اجرای نمایش‌هایی چون «قهوه‌خونه زری خانوم» اعتمادی میان تماشاگران به دست آورده به‌راحتی می تونه هر شب حدود هشتصد مخاطب رو پای نمایش خود بنشاند.

در نتیجه سابقه اجرای تئاتر آزاد تاثیر بسیاری در فروش این سبک تئاتر داره و بعضی از نمایشای کارگردانان پرکار این میدون یک تا سه سال به اجرای خود روی صحنه ادامه میده.

البته بعضی گروه ها با ترکیب شو و تئاتر تلاش در جذب مخاطب بیشتر واسه اجرای خود دارن. در سالای گذشته به کار گیری موسیقی در این نمایشا زیاد شده و قسمت بزرگی از زمان این نمایشا به لب خوانی یکی از بازیگران و پخش موسیقی ضبط شده اختصاص داره.

بهزاد محمدی که حدود یه ساله نمایش «زندگی شیشه ای» رو روی صحنه داره، درباره هدف تئاترهای آزاد میگه: هدف این دست نمایشا ایجاد یه فضای خوشحال کننده و باحال وهمچنین ایجاد انرژی بیشتر در سالنه. تماشاگر ایرونی این جور نمایشا رو بیشتر پسند می کرد چون دنبال نصیحت و آموزش نیس.
واسه این که نمایش از جایی شروع و به نقطه ای ختم شه داستانی رو جفت و جور می کنیم تا علاوه بر خنده گرفتن از مخاطب، روایتی رو واسه اون تعریف کنیم.
مثلا در نمایش «زندگی شیشه ای» ما خونواده هایی رو که نگاه شون مادیه و ارزشای مالی براشون مهمه، نشون می دیم. در آخر پیشنهادایی می کنیم اما در صدد آموزش نیستیم چون وظیفه آموزشگاها هستش که مردم رو آموزش بدن.»

اون ادامه میده: «بیشتر نمایش‌های ما بالای یه سال روی صحنه می مانند. بعضی نمایشا حتی دو یا سه سال اجرا می شن و این نشون میده که ما در تئاتر آزاد تبدیل به برند شده ایم. . ما واسه ارائه کالای خوب به مخاطب زحمت زیادی کشیدیم و چند سال تلاش کردیم همونجوریکه یه کباب فروشی مرغوب طی چند سال معروفیت پیدا میکنه و فروش خوبی به دست می آورد.»

 

ماهانه ۱۵۰ میلیون تومن اجاره سالن

 

محمدی با بیان خوشحالی و راضی بودن از فعالیت گروه‌هایی خوب در بخش تئاتر آزاد اضافه می کنه: « بدیش اینه بعضی از این گروه‌ها واسه این که مخاطبان خود رو زیاد کنن اشتباهاتی می کنن که ناخواسته به ضررشون تموم می شه.
در تبلیغات نمایشی زده پرفروش ترین تئاتر کمدی تهران در حالی که سالنش ۱۳۵ نفره س و چهل درصد هم تخفیف واسه مخاطبان قائل شده.
مردم به تماشای این نمایش می رن و فکر می کنن اگه این پرفروش ترین نمایشه بقیه سالنای تئاتر آزاد حتما خالی هستن.»

اون درباره اندازه فروش تئاتر اخیرش توضیح میده: «ما هر ماه واسه یه تئاتر دو ساعته در سالن اریکه ایرانیان ۱۰۰ تا ۱۵۰ میلیون تومن اجاره پرداخت می کنیم.
این هزینه بالاییه اما من همیشه هزینه می کنم تا تماشاگر سطحش حفظ شه.
سالن ما ۸۵۰ نفره س و تقریبا میشه گفت همه بلیتای این نمایش هر شب فروخته می شه در نتیجه ما هر شب ۱۵ تا ۲۰ میلیون تومن فروش داریم. البته بهتره تنها فروش رو نبینیم و به کارای خیری که با این درآمدها انجام می شه هم توجه داشته باشیم. ما از ۱۹ تا آخر تیر ماه هزینه عمل قلب ۳۶ کودک رو پرداخت کردیم.»

کارگردان نمایش «قهوه خونه زری خانوم» با تاکید بر این که مخاطبان درباره نمایشش سوالی نمی پرسند و فقط به نام  بهزاد محمدی توجه دارن، میگه: «بدیش اینه در تئاترهای دولتی نمایشنامه ای تکراری رو که بارها اجرا شده روی صحنه می برن واسه این که بگه من هم کاری از نویسنده ای بزرگ اجرا کردم. اجراهایشان واسه مردم نیس بلکه واسه بزرگ کردن خودشونه. باید دید تماشاگر چه می خواد. وقتی فیلم «من سالوادور نیستم» تا این حد فروش می کنه نشون میده مردم این سبک کارا رو بیشتر دوست دارن.من هر روز از مخاطبان درخواست می کنن که نظراتشون رو از راه سامانه واسه ما ارسال کنن و حالا خوبیش اینه همیشه بازخوردهای خوبی دریافت می کنم.»